Een wereld van contrasten

Nadat ik de Kelimutu vulkaan achter me heb gelaten ben ik terug naar Bali gevlogen. De volgende dag zou om 6.00 mijn vlucht naar Manado zijn. Toch kon ik de verleiding om te stappen in Kuta niet weerstaan. Dus met een brakke kop en 2 uur slaap stapte ik om 4 uur de taxi in.
Na een lange vlucht van 6 uur die eigenlijk in 1.5 uur had gekunt, kwam ik aan in Manado (dat is Indonesië, Noord Sulawesi voor de niet zo topografisch onderlegden onder ons). Daar moest ik nog eens 3 uur op het vliegveld wachten totdat mijn Jogja familie aan zou komen. Dat wachten was het zeker waard.
Na nog een taxi en boottocht kwamen we aan in Bunaken: droom bestemming voor duikers en andere onderwater liefhebbers. We ontmoetten al meteen onze duikinstructeur en de volgende ochtend stonden we vroeg op voor onze 1e trainingsduik. We hadden 3 duiken en 1 theorieles per dag, 4 dagen achterelkaar. Na de derde dagen waren er een aantal kwaaltjes onder ons: oorpijn, verstopte neuzen en zonnesteken. Een dagje rust was dus hard nodig. De volgende dag behaalden we onze open water duik diploma. We maakten onze eerste officiële duiken op met 27 meter diepte. Wat een paradijs is het daar zeg! Ik keek mijn ogen uit: nemo's, Lionfish, haaien, octopussen, zeepaardjes, zeeslakken, zeekomkommers... bedenkt het maar. En dat allemaal tussen prachtig kleurrijk koraal.

Na deze bijzondere week nam ik  afscheid van mijn Jogja familie en van Indonesië. Next destination: Singapore. Na een stressmomentje (ik raakte mijn transitboardingpas kwijt tijdens het boarden) stapte ik het zoveelste vliegtuig in.
Wat was Singapore heerlijk zeg! Drinken uit de kraan, Engels sprekende mensen, schone wc's en structuur! Voor het eerst in 4 maanden voelde ik weer even de westerse wereld. In mijn eentje slenterde ik door de zeer luxe en dure stad. Het was genieten.

Na 1.5 dag (langer kon ik niet betalen) ging ik door naar Bangkok. Op het vliegveld kwam ik erachter dat ik per ongeluk voor een maand later had geboekt (oepsie), dus moest ik bijbetalen om toch door te mogen (Na ongeveer 20 vluchten in 4 maanden tijd wordt je nogal gemakzuchtig).

Wat een contrasten in de laatste paar dagen! dat was het eerste wat me te binnen schoot toen ik aankwam in Bangkok. Van rust naar drukte, strand naar steden, schoon naar smerig, orde naar chaos. Bangkok was weer zo'n lekker Aziatische stad. Even wennen na Singapore, maar prima voor een paar daagjes. Helaas moest ik er langer blijven dan ik wilde... Na 3 super leuke dagen in Bangkok met stappen, sightseeing, drijvende markten, tempels en vooral het maken van vele nieuwe vrienden, ontmoette ik Rosemarie weer om naar Myanmar te vertrekken. Helaas werd mijn visum op het vliegveld geweigerd om een bullshit reden (per ongeluk BSNnummer ingevuld i.p.v paspoortnummer). Terwijl Rosemarie het vliegtuig instapte zat ik te balen. Een hele dag vast op het vliegveld en in een zeer deprimerend hostel ver van het centrum, wachtend op mijn nieuwe visum. Helaas duurde dit proces langer dan (de normaal gesproken) 24 uur en zat ik 4 dagen vast in Bangkok. Gelukkig was Manouk mijn reddende Engel. Onze hereniging in een dorpje aan de rand van Bangkok was een geluk bij een ongeluk. Terug in Bangkok sliepen we bij Minjee (Manouks vriendin uit Amerika die woont in Bangkok). Met haar hulp ontving ik maandag eindelijk mijn visum en kon ik vanochtend mijn tocht naar Myanmar voortzetten. De komende 1.5 week zal ik trekken door het land dat 50 jaar gesloten is geweest van de buitenwereld. Een land met duizenden boeddhistische tempels en miljoenen monniken. Deze unieke ervaringen zal ik met jullie delen in mijn volgende reisverhaal.